Ik dwing mezelf niet eens meer om normaal te doen tegen vooral
vrouwen. Melancholie en laconiciteit, een zeer moeilijk woord dat ik
heb gegoogled, wisselen elkaar af in een dans waarin ik mijn ware aard
zie afdrijven.
Ik maak zóveel grappen met mensen dat ze me niet eens meer serieus
nemen als ik iets meen, fok ze dan sowieso.
Het is dat ik zonder mensen om me heen dood zou gaan van eenzaamheid
en geen toiletpapier zou kunnen kopen, want ik ben ze zat.
Ergens ben ik een standaard verloren om me tegen onbekenden te kunnen
gedragen. Okay dat is niet waar, maar ik heb schijt aan veel dingen en
vooral onoprechte mensen gekregen.
Die ene gedachte die vooral mijn melancholie voedert en de
laconiciteit, ga ik weer met dat woord, aanwakkert is deze:
Waarom zou ik jou vertellen over mij en je serieus bejegenen, als jij
al onoprecht met jezelf bent?
De hoop is echter niet helemaal verloren voor me. Ik leer me te
beheersen.
Ik wijs mensen minder snel af als ze een platte bil hebben.
Ik vind het wel een beetje jammer voor de chickenheads en hoeren. Ik
gun jullie namelijk geen k*nkermoer.
Peace en Doei,
Chao-su Fok-Top
Verstuurd vanaf mijn iPhone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten